Pravo na dom iz člana 8. Evropske konvencije nudi zaštitu od neopravdanog miješanja u postojeći dom, ali ne nudi i pravo na veći ili bolji dom.
• Odluka broj U-22/01 od 1. septembra 2001. godine, stav 24, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 33/01, pravo na adekvatan smještaj, nema povrede člana 8. Evropske konvencije ni člana II/3.f) Ustava BiH

Da bi se utvrdilo radi li se u konkretnom slučaju o povredi člana 8. Evropske konvencije, prvo se mora utvrditi je li sporni stan predstavljao apelantov „dom” u smislu značenja stava 1. člana 8. Evropske konvencije i odnose li se mjere na koje se apelant poziva na „miješanje” javnih vlasti u poštovanje tog „doma”. Drugo, da bi „miješanje” bilo opravdano, mora biti „u skladu sa zakonom”. Ovaj uvjet zakonitosti se, u skladu sa značenjem termina Evropske konvencije, sastoji iz više elemenata: (a) miješanje mora biti utemeljeno domaćim ili međunarodnim zakonom, (b) zakon o kojem je riječ mora biti primjereno dostupan tako da pojedinac bude primjereno upućen na okolnosti zakona koje se mogu primijeniti na dati predmet i (c) zakon također mora biti formuliran s odgovarajućom tačnošću i jasnoćom da bi se pojedincu dozvolilo da prema njemu prilagodi svoje postupke (vidi Evropski sud za ljudska prava, Sunday Times protiv Ujedinjenog Kraljevstva, presuda od 26. aprila 1979. godine, serija A, broj 30, stav 49).
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-380/04 od 26. aprila 2005. godine, stav 20, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 40/05, prenos stanarskog prava na dijete, nema povrede člana 8. Evropske konvencije ni člana II/3.f) Ustava BiH

• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1812/05 od 8. jula 2006. godine, stav 32, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 87/06, stanovi u kojima se stanuje na osnovu stanarskog prava

Ustavni sud zaključuje da je povrijeđeno apelantovo pravo na dom, privatnost i porodični život kada naredba Suda BiH, prema kojoj je pretres izvršen, nije sadržavala minimum konkretizacije u smislu postojanja razloga koji ukazuju da postoji vjerovatnoća da će se kod apelanta pronaći neko (učinilac ili saučesnik) ili nešto (tragovi krivičnog djela ili predmeti važni za postupak), a što jasno proizlazi iz sadržaja odredbi ZKP-a i što predstavlja garanciju opravdanosti izdavanja naredbe za pretres.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2120/09 od 26. maja 2012. godine, stav 45, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 59/12, pretres stana, povreda člana 8. Evropske konvencije i člana II/3.f) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da nije povrijeđeno apelanticino pravo na privatni život i korespondenciju iz člana II/3.f) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 8. Evropske konvencije kada je apelantica, na osnovu člana 119. stav 3. ZKPBiH, obaviještena o provedenim posebnim istražnim radnjama odmah nakon što je sud obustavio provođenje tih radnji, a ne u vrijeme kada je ona od neovlaštenog lica saznala za provođenje tih radnji, odnosno kada je Tužilaštvo BiH podnijelo prijedlog sudu za određivanje pritvora protiv nje i kada je Sud BiH javnosti omogućio uvid u snimak cijelog ročišta za određivanje pritvora zato što je ocijenio da interes javnosti da bude obaviještena o ovom slučaju preteže nad apelanticinim pravom za zaštitu prava iz člana 8. Evropske konvencije jer su obje vrste miješanja bile „u skladu sa zakonom" i „neophodne u demokratskom društvu" u smislu člana 8. stav 2. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1758/15 od 30. juna 2015. godine, stav 123, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 58/15, krivični postupak, nema povrede člana 8. Evropske konvencije ni člana II/3.f) Ustava BiH

Nema povrede apelantovog prava na poštovanje privatnog i porodičnog života, doma i prepiske iz člana II/3.f) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 8. Evropske konvencije u situaciji kada su članovima apelantove uže porodice, zakonitoj supruzi i djeci rođenoj u braku i van braka, te advokatu omogućene posjete (u zatvoru), pri čemu zabrana da ga posjećuju majke njegove djece s kojima je apelant vjenčan prema pravilima islamskog prava ne pokreće pitanje kršenja prava na porodični život kada Porodični zakon ne poznaje, niti priznaje takve veze.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-377/16 od 20. aprila 2016. godine, stav 43, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 36/16, krivični postupak, nema povrede člana 8. Evropske konvencije ni člana II/3.f) Ustava BiH

U pogledu navoda apelanata kojim ukazuju na povredu „prava na zdravu životnu i radnu sredinu", te na štetne posljedice spornih emisija, Ustavni sud prvenstveno ukazuje da je Evropski sud utvrdio da iako ne postoji nikakvo izričito pravo u Evropskoj konvenciji na čisti i tihi okoliš, u situaciji kada je neki pojedinac direktno i ozbiljno pogođen bukom ili drugim oblikom onečišćenja, može se pojaviti pitanje na osnovu člana 8. Konvencije (vidi predmet Hatton i dr. protiv Ujedinjenog Kraljevstva, presuda od 2. oktobra 2001. godine, aplikacija broj 36022/97, stav 96, predmet López Ostra protiv Španije, presuda od 9. decembra 1994, serija A, broj 303-C). Ustavni sud, također, ukazuje da je bitna svrha člana 8. Evropske konvencije zaštita pojedinaca od arbitrarnih miješanja vlasti u njihova prava garantirana ovim članom (vidi Evropski sud za ljudska prava, Kroon protiv Nizozemske, presuda od 27. oktobra 1994. godine, serija A, broj 297-C, i Ustavni sud, Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1100/04 od 17. novembra 2005. godine, tačka 24, objavljena u „Službenom glasniku BiH" broj 22/06). „Dom" je, prema praksi Evropskog suda, mjesto, fizički definiran prostor, gdje se razvija privatni i porodični život. Pojedinac ima pravo na poštovanje svog doma, što, kako je Evropski sud istakao, znači ne samo pravo na konkretni fizički prostor nego i na mirno uživanje tog prostora. Stoga, povrede prava na poštovanje doma nisu ograničene samo na fizičko onemogućavanje mirnog uživanja doma, kao što je npr. neovlašteni ulazak u dom nekog lica, nego uključuju i one koje nisu konkretne ili fizičke, kao što je buka, imisije, mirisi ili drugi oblici miješanja, kojim se lice sprečava u uživanju udobnosti svog doma (vidi predmet Hatton, naprijed citiran). Prema tome, imajući u vidu pojam „doma", te činjenicu da su apelanti pravna lica, Ustavni sud smatra da u konkretnom slučaju predočene činjenice ni na koji način ne mogu opravdati tvrdnju da postoji kršenje prava na dom iz člana II/3.f) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 8. Evropske konvencije (vidi Evropski sud, odluka o dopustivosti, Greenpeace E. V. i drugi protiv Njemačke, zahtjev broj 18215/06).
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1512/17 od 10. aprila 2019. godine, stav 32, štetne emisije, pojam „doma" i pravno lice, pravo na zdravu životnu i radnu sredinu, nema povrede člana 8. Evropske konvencije ni člana II/3.f) Ustava BiH

U pogledu navoda apelanata da im je osporenim odlukama povrijeđeno pravo na dom, koje garantira član II/3.f) Ustava Bosne i Hercegovine i član 8. Evropske konvencije, Ustavni sud ističe da je osnovni cilj člana 8. Evropske konvencije zaštita pojedinaca od proizvoljnog miješanja vlasti u njihova prava garantirana članom 8. Evropske konvencije (vidi Evropski sud, Kroon protiv Nizozemske, presuda od 27. oktobra 1994. godine, serija A, 297-C, stav 31). U vezi s tim, imajući u vidu nesporne okolnosti u vezi s ponašanjem policijskih službenika – da su prije ulaska u dom apelanata, u kojem su bila otvorena vrata i odakle je dopirala svjetlost, pokucali na prozor i predstavili se kao policija, da su ušli u njihov dom nakon što im je prvoapelant rekao da uđu, da prilikom ulaska nisu primijenili bilo kakvu silu i da je sporni događaj kratko trajao, te da su se na kraju izvinili za pogrešku, Ustavni sud smatra da predočene činjenice ni na koji način ne mogu opravdati tvrdnju da postoji kršenje navedenog prava zaštićenog Ustavom Bosne i Hercegovine i Evropskom konvencijom. Stoga, Ustavni sud smatra da su neosnovani i navodi apelanata o kršenju prava na dom iz člana II/3.f) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 8. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1100/17 od 10. aprila 2019. godine, stav 34, pretres doma greškom, nema povrede člana 8. Evropske konvencije ni člana II/3.f) Ustava BiH

Ustavni sud ukazuje da je odredbama člana 140b. stav 7. ZKP-a propisano da se „protiv rješenja kojim se određuju, produžuju ili ukidaju mjere zabrane može podnijeti žalba. O žalbi odlučuje vijeće u roku od tri dana od dana prijema žalbe. Žalba ne zadržava izvršenje rješenja“. U konkretnom slučaju Ustavni sud zapaža da Kantonalni sud nije odlučio po apelanticinoj žalbi u zakonom propisanom roku od tri dana. Kantonalni sud je, dakle, trebao odlučiti u roku od tri dana, a on je donio rješenje o žalbi nakon 21 dan. Također, protiv rješenja od 30. marta 2020. godine apelantica i branilac su izjavili žalbu 6. aprila 2020. godine, te je rok za donošenje rješenja o žalbi bio najkasnije 9. april 2020. godine. Umjesto navedenog datuma, Kantonalni sud je odlučio o žalbi 7. maja, dakle 31 dan nakon podnošenja žalbe. Kako je Ustavni sud ranije zaključio (vidi Odluku o meritumu, predmet broj AP-1003/17), Kantonalni sud ne može ekskulpirati činjenica da je odredbama tog člana propisano da žalba ne zadržava izvršenje rješenja, jer je njegova obaveza da u roku koji je propisan tim odredbama odluči o podnesenoj žalbi. Također, u navedenoj odluci broj AP-1003/17 Ustavni sud je utvrdio „nezakonitost“ rješenja (koja nisu bila donesena u predviđenom roku od dva mjeseca, što se tiče sudske kontrole opravdanosti daljnjeg trajanja mjera zabrane, kao ni u postupku po žalbi u zakonom propisanom roku, tačka 36. navedene odluke). U navedenom predmetu Ustavni sud je zaključio da nadležni sud, u okolnostima konkretnog slučaja, nije poštovao odredbe člana 140b. stav 7. ZKP-a kada o apelantovoj žalbi nije odlučio u roku od tri dana koji je propisan tim odredbama, nego je odlučio protekom 48 dana od isteka tog roka, pa stoga (i) zbog tog razloga miješanje u apelantovu imovinu nije izvršeno u skladu sa zakonom u odnosu na njegov proceduralni aspekt, zbog čega postoji kršenje apelantovog prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju. Isti princip „zakonitosti“ primjenjuje se u odnosu na član II/3.f) Ustava Bosne i Hercegovine i član 8. Evropske konvencije, pa primjenjujući navedene standarde na konkretan predmet, Ustavni sud primjećuje da je u konkretnom predmetu povrijeđeno apelanticino pravo zbog nepostupanja redovnog suda u skladu sa zakonom propisanom procedurom.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1840/20 od 14. oktobra 2020. godine, stav 51, mjera zabrane obavljanja dužnosti sekretara, povreda člana 8. Evropske konvencije i člana II/3.f) Ustava BiH