Ukoliko sud ne donese odluku u meritumu u roku od pet godina a da ne iznese bilo kakvo opravdanje, dolazi do kršenja apelantovog prava na utvrđivanje njegovih prava putem suda u razumnom roku (član 6. stav 1. Evropske konvencije u vezi sa članom II/2. Ustava), čak i u slučaju ako je postupak obustavljen u skladu sa vladinom naredbom.
• Odluka broj U-23/00 od 2. i 3. februara 2001. godine, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 10/01, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH
Imajući u vidu sve pojedinosti konkretnog slučaja, kao i teškoće s kojima se susreću redovni sudovi u pogledu velikog broja predmeta, te uzimajući u obzir i činjenicu da organ uprave nije dao izjašnjenje u pogledu dužine trajanja postupka, Ustavni sud zaključuje da te teškoće nisu bile takve prirode da bi lišile apelanta prava na sudsko odlučivanje u „razumnom roku". Prema tome, Ustavni sud utvrđuje da je došlo do povrede člana 6. stav 1. Evropske konvencije u pogledu odlučivanja u razumnom roku.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-45/02 od 30. juna 2004. godine, stav 72, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 41/04, prenos stanarskog prava sa djeda na unuka, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH
Ustavni sud zaključuje da je apelantima povrijeđeno pravo na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije, te pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
Ustavni sud zaključuje da su i u konkretnim slučajevima nepreduzimanjem neophodnih mjera tokom dužeg perioda s ciljem izvršenja pravomoćnih presuda nadležne vlasti lišile ustavno pravo na pravično suđenje svakog korisnog efekta i onemogućile apelante da dobiju novac na koji imaju pravo prema pravomoćnim sudskim presudama. Spomenuto nepreduzimanje mjera je dovelo i do neproporcionalnog uplitanja u njihovo ustavno pravo na mirno uživanje imovine.
Ustavni sud naglašava da cilj ove odluke nije da se apelanti dovedu u privilegiran položaj u odnosu na ostale imaoce pravomoćnih sudskih odluka na teret budžeta, koji se nalaze u istoj pravnoj situaciji, a nisu se obraćali Ustavnom sudu, jer bi to bilo suprotno cilju zaštite ljudskih prava provođenjem generalne politike preventivnih mjera i uspostavljanja generalnih mehanizama kojim se otklanja utvrđeno kršenje ljudskih prava i osnovnih sloboda, te bi vodilo dodatnom kršenju ljudskih prava remećenjem plana i sistema realizacije utvrđenih potraživanja u skladu s planom.
Ustavni sud zaključuje da je neophodno da nadležne vlasti Kantona Sarajevo u cijelosti preuzmu svoju ulogu i uspostave adekvatan mehanizam koji omogućava svim imaocima sudskih odluka na teret budžeta Kantona Sarajevo da naplate dosuđena potraživanja, jer bi bilo nesvrsishodno da Ustavni sud nastavi odlučivati u novim pojedinim predmetima te vrste i da nastavi nalagati nadležnim organima Kantona Sarajevo da hitno postupe u tim predmetima, jer bi to stvaralo njihovu obavezu da postupaju mimo planova rješavanja predmeta, generiralo nove postupke pred Ustavnim sudom, te, općenito, ne bi vodilo efektivnoj zaštiti ljudskih prava, odnosno otklanjanju posljedica njihovog kršenja.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-5559/17 od 12. marta 2019. godine, st. 72–75, izvršenje sudskih odluka na teret budžeta, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH i člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju - Kanton Sarajevo;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2882/17 od 12. marta 2019. godine – Srednjobosanski kanton
