S obzirom na to da je cilj izrečene kazne u prekršajnom postupku prevencija i da predstavlja znatnu sumu novca, takva prekršajna djela, prema sudskoj praksi Evropskog suda za ljudska prava, spadaju u djelokrug člana 6. Evropske konvencije.
• Odluka broj U-19/00 od 4. maja 2001. godine, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 27/01

Postupak u kojem su apelanti proglašeni krivim za privredni prestup zasnovan je na zakonodavnoj regulativi koja je, u suštini, po svojoj prirodi krivična. Novčana kazna nametnuta apelantima je veliki novčani iznos. Uzimajući u obzir sve relevantne faktore, zaključeno je da apelanti imaju pravo na ukupnu proceduralnu zaštitu, koja je na raspolaganju pri utvrđivanju krivične optužbe iz člana 6. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-223/02 od 23. jula 2004. godine, stav 20, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 43/04, postupak utvrđivanja odgovornosti za privredni prestup

Obrnuto tumačenje člana 6. Evropske konvencije, prema kojem bi se pravo na pravičan postupak garantiralo i nekome ko traži utvrđivanje osnovanosti krivične optužbe protiv drugog lica, prevazilazilo bi okvire tumačenja člana 6. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti broj AP-408/04 od 18. januara 2005. godine, stav 11, obustava istrage u krivičnom postupku u kojem je apelant oštećeni

Da bi se odredilo da li je suštinski karakter legislativne sheme krivični,  sudovi moraju razmotriti niz faktora, uključujući posebno: a) da li je cilj ili jedan od ciljeva relevantnih zakona sprečavanje ili kažnjavanje određenog ponašanja; b) ako postoji cilj sprečavanja ili kažnjavanja, da li on implicira ponašanje koje treba biti spriječeno ili kažnjeno (naprimjer, nepoštenje ili nebriga) i c) koja visina kazne se može nametnuti za sankcionirano djelo.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-437/04 od 23. marta 2005. godine, stav 18, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 32/05, plaćanje novčane kazne zbog vrijeđanja suda, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH

Gledano sa stanovišta sudske prakse u vezi sa članom 6. stav 1. Evropske konvencije, legislativna regulativa u konkretnom predmetu je, u suštini, krivična po svojoj prirodi [...]. Uzimajući u obzir relevantne faktore, Ustavni sud je zaključio da apelant ima pravo na ukupnu proceduralnu zaštitu koja je na raspolaganju pri utvrđivanju „krivične optužbe" iz člana 6. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-437/04 od 23. marta 2005. godine, stav 19, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 32/05, plaćanje novčane kazne zbog vrijeđanja suda, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-508/04 od 23. marta 2005. godine, stav 18, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 32/05, plaćanje novčane kazne zbog saobraćajnog prekršaja, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-530/04 od 18. januara 2005. godine, stav 23, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 42/05, plaćanje novčane kazne zbog kršenja obaveze uplate poreza, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH;
• Odluka o meritumu broj AP-599/04 od 13. oktobra 2005. godine, stav 24, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 17/06, prekršajni postupak, optuženog (pravno lice) nije zastupalo ovlašteno lice, povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH

Disciplinski postupak protiv sudija i tužilaca koji vodi VSTV je po svojoj prirodi krivični.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-633/04 od 27. maja 2005. godine, st. 20–29, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 73/05;
• Odluka o meritumu broj AP-662/04 od 20. decembra 2005. godine, stav 27, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 41/06, disciplinski postupak protiv sudije koji se vodi pred VSTV-om, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH

„Krivična optužba" je autonomni koncept, to jest neko djelo koje je u domaćem zakonu klasificirano kao prekršaj može, ipak, pokrenuti pitanje krivične optužbe u smislu člana 6. stav 1. Evropske konvencije iako je suštinski karakter legislativne sheme prema svojoj prirodi prije krivični nego građanski – da bi se omogućilo da država ne može izbjeći obavezu da osigura pravičan postupak jednostavnim klasificiranjem nekog djela prekršajnim u svom zakonodavstvu.
• Odluka o meritumu broj AP-2078/05 od 12. aprila 2006. godine, stav 25, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 7/07, oduzimanje vozila zbog carinskog prekršaja

Ocjena da li je neka optužba „krivična" u smislu značenja iz člana 6. Evropske konvencije daje se na osnovu kriterija: klasificiranje prema zakonodavstvu, priroda prekršaja i priroda i strogost kazne (vidi Evropski sud za ljudska prava, Engel i dr. protiv Holandije, presuda od 8. juna 1976. godine). Ti kriteriji ne moraju biti kumulativno ispunjeni. Priroda prekršaja uključuje dva potkriterija: obim prekršene norme i svrhu kazne, koji moraju biti kumulativno ispunjeni.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2468/05 od 21. decembra 2006. godine, stav 21, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 38/07, prekršajni postupak

Svrha kažnjavanja za povrede pravila ponašanja u izbornom procesu, iako nije jasno definirana u Izbornom zakonu, usmjerena je na sprečavanje djelatnosti kojima se može ugroziti izborni proces, sprečavanje eventualnih povreda javnog poretka, onemogućavanje ograničenja slobode izražavanja (član 7.3. stav 1. tačka 7), jačanje morala i utjecaj na razvijanje odgovornosti i discipline. Ustavni sud smatra da sve to upućuje na to da se radi o „krivičnoj" optužbi prije nego o disciplinskoj sankciji.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-952/05 od 8. jula 2006. godine, stav 20, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 87/06, izbori;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-41/07 od 14. oktobra 2009. godine, stav 24, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 4/10

Ustavni sud zapaža da apelant ne osporava odluku kojom je direktno odlučeno o krivičnoj optužbi. Apelacija nije usmjerena ni na vrstu, ni na visinu izrečene kazne, što su činjenice koje Ustavni sud, u pravilu, ne razmatra pri odlučivanju o kršenju prava na pravično suđenje, već je usmjerena protiv odluke kojom je izrečena novčana kazna zamijenjena kaznom zatvora. Međutim, Ustavni sud smatra da su i na taj slučaj primjenjivi član II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i član 6. stav 1. Evropske konvencije. Naime, apelacija se odnosi na primjenu materijalnog prava u aspektu izvršenja sankcije izrečene prilikom odlučivanja o krivičnoj optužbi protiv apelanta, pa Ustavni sud zaključuje da se, ustvari, radi o jedinstvenom postupku „utvrđivanja krivične optužbe", jer odluka o dopuštenosti izvršenja ili zastarjelosti izvršenja izrečene kazne predstavlja sastavni dio suđenja, odnosno utvrđivanja krivične optužbe.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2402/08 od 25. marta 2011. godine, stav 24, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 81/11, krivični postupak, zamjena kazne zatvora novčanom kaznom, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2809/12 od 24. maja 2013. godine, st. 21. i 22, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 77/13

Imajući u vidu da se u konkretnom slučaju radi o prekršajnom postupku, Ustavni sud ističe da se, u vezi s tim, prvenstveno postavlja pitanje primjenjivosti člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. Evropske konvencije u konkretnom slučaju, odnosno pitanje da li se radi o „krivičnoj" optužbi protiv apelantice u smislu člana 6. Evropske konvencije. Ustavni sud podsjeća na opći stav u pogledu ocjene da li je neka optužba „krivična" u smislu značenja iz člana 6. Evropske konvencije, koji polazi od sljedećih kriterija: klasificiranje prema zakonodavstvu, priroda prekršaja i priroda i strogost kazne (vidi Evropski sud za ljudska prava, Escoubet protiv Belgije [GC], broj predstavke 26780/95, stav 32, ECHR 1999-VII). Isto tako, ti kriteriji su općenito alternativne prirode i oni ne moraju biti kumulativno ispunjeni: da bi se primijenio član 6. Evropske konvencije u pogledu „krivične" optužbe dovoljno je da prekršaj u konkretnom slučaju bude po svojoj prirodi „krivični" sa stajališta Evropske konvencije ili da se radi o prekršajno odgovornom licu kojem se može izreći sankcija koja po svojoj prirodi i visini spada općenito u „krivičnu" sferu. Međutim, to ne sprečava upotrebu kumulativnog pristupa u kojem zasebna analiza svakog kriterija ne omogućava donošenje jasnog zaključka u pogledu postojanja „krivične" optužbe (vidi Evropski sud za ljudska prava, Garyfallou AEBE protiv Grčke, presuda od 24. septembra 1997, stav 33, Izvještaji o presudama i odlukama 1997-V, Jussila protiv Finske [GC], broj predstavke 73053/01, st. 30. i 31, ECHR 2006-XIII i Zaicevs protiv Latvije, broj predstavke 65022/01, stav 31, ECHR 2007-IX). Dalje, Ustavni sud ukazuje da, prema praksi Evropskog suda za ljudska prava, čak i lakši saobraćajni prekršaj konstituira „krivično djelo" za potrebe člana 6. Evropske konvencije (vidi Evropski sud za ljudska prava, Öztürk protiv Njemačke, presuda od 21. februara 1984. godine, serija A, broj 73, str. 17–21, st. 46–54. i Falk protiv Holandije, odluka o dopustivosti od 19. oktobra 2004. godine, broj predstavke 66273/01). Primjera radi, Evropski sud za ljudska prava je u navedenom predmetu Falk protiv Holandije zaključio da postupak i izrečena  novčana  kazna  podnosiocu  predstavke  u  iznosu od 108,91 euro, kojom je kažnjen (kao vlasnik automobila) zbog oduzimanja prava prvenstva pješaku koji je prelazio pješački prelaz predstavlja lakši saobraćajni prekršaj i uživa garancije iz člana 6. Evropske konvencije (vidi, ibid., Falk protiv Holandije). Analogno navedenom primjeru iz prakse Evropskog suda za ljudska prava, te polazeći od navedenih općih kriterija, Ustavni sud zaključuje da se i u konkretnom slučaju, s obzirom na obim prekršene norme i svrhu sankcije, radi o „krivičnoj optužbi", odnosno da je u konkretnom slučaju član 6. Evropske konvencije primjenjiv.
• Odluka o dopustivosti broj AP-716/09 od 26. januara 2012. godine, stav 13, prekršajni postupak

Ustavni sud primjećuje da u konkretnom predmetu apelant osporava rješenje kojim se ne utvrđuje krivična optužba protiv njega, nego mu se, privremeno, do okončanja postupka, zabranjuje raspolaganje imovinom. Ustavni sud zapaža da je u konkretnom slučaju privremena mjera donesena u toku istrage i da je njen primarni cilj bio, kako to proizlazi iz rješenja Suda BiH, da se osigura u početnoj fazi postupka da se on provede do kraja, bez opasnosti da imovina za koju se sumnja da je stečena krivičnim djelom bude otuđena, u skladu sa odredbama čl. 65. i 73. ZKPBiH, odnosno čl. 110, 110.a i 111. KZBiH. Ustavni sud zapaža da se, prema relevantnim odredbama ZKPBiH, imovinska korist stečena krivičnim djelom „oduzima sudskom odlukom kojom je utvrđeno da je krivično djelo učinjeno" (član 110. KZBiH), te da u predmetnom slučaju do eventualnog oduzimanja apelantove imovine može doći tek u slučaju da se utvrdi apelantova krivična odgovornost za krivična djela za koja je osumnjičen. Stoga, Ustavni sud smatra da su osporene odluke donesene na privremenom osnovu, dakle da imaju privremeni karakter i da ne postoje naznake da su navedena rješenja u smislu stavova Evropskog suda i Ustavnog suda imala bilo kakav utjecaj na apelantov krivični dosje, zbog čega se ne mogu smatrati kao odluke kojima se odlučuje o utvrđivanju krivične optužbe protiv apelanta u smislu člana 6. stav 1. Evropske konvencije. Imajući u vidu navedeno, Ustavni sud smatra da pitanje pravičnosti tog postupka ne ulazi u domen člana 6. stav 1. Evropske konvencije, niti u domen člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine, zbog čega je apelacija u odnosu na apelantove navode o kršenju tog prava ratione materiae inkompatibilna s Ustavom Bosne i Hercegovine i Evropskom konvencijom.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2753/13 od 30. septembra 2015. godine, st. 37. i 38, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 83/15, krivični postupak, privremena mjera zabrane otuđenja i raspolaganja imovinom

Ustavni sud primjećuje da (Zakon o komunikacijama), između ostalog, regulira korištenje radiofrekvencija koje podliježe odobrenju Agencije, propisuje izvršne mjere s ciljem osiguranja poštovanja kodeksa rada i pravila, te su Agenciji dodijeljena izvršna ovlaštenja. U slučaju da neka telekomunikacijska ili emiterska mreža radi bez dozvole ili pruža usluge bez dozvole, Agencija je, između ostalog, ovlaštena da preduzme sve potrebne korake s ciljem obustave takvog rada. Agencija je ovlaštena da primjenjuje izvršne mjere srazmjerno prekršajima kako slijedi: a) usmena ili pismena upozorenja; b) inspekcijski pregled sredstava za koja je izdata dozvola; c) konkretan zahtjev za preduzimanje određene radnje ili obustavu, koji se mora ispoštovati u zadatom roku; d) Iznos određene novčane kazne ne smije biti viši od 150.000 KM u slučaju namjerne povrede ili povrede iz nehata pojedinih odredbi Zakona o komunikacijama ili uvjeta koji se navode u izdatoj dozvoli ili kodeksima rada i pravilima Agencije. Iznos izrečene novčane kazne srazmjeran je težini prekršaja i, tamo gdje je primjenjivo, bruto finansijskom prihodu ostvarenom na osnovu prekršaja. U slučaju da se povrede ponove, izrečena novčana kazna ne smije biti veća od 300.000 KM. Agencija izrađuje pregled povreda i odgovarajućih kazni, koji usvaja Vijeće ministara; e) naredba za obustavu emitiranja ili pružanja javnih telekomunikacijskih usluga na period ne duži od tri (3) mjeseca; f) oduzimanje dozvole. Također, odredbe kojim su propisana pravila postupanja po Zakonu o komunikacijama odnose se, između ostalog, na emitere, a, prema zakonu, „emiter“ označava pravno ili fizičko lice koje se bavi emitiranjem. Zakon, dakle, ima opći karakter i ne primjenjuje se samo na neku specifičnu grupu, profesiju ili sl. Svrha kažnjavanja za povrede pravila postupanja po Zakonu o komunikacijama usmjerena je na sprečavanje djelatnosti kojima se može ugroziti oblast komunikacija u Bosni i Hercegovini, odnosno svi oni regulatorni principi koji su navedeni u Zakonu o komunikacijama. Ustavni sud smatra da sve ovo upućuje na to da se radi o „krivičnoj“ optužbi, iako se postupak provodi prema pravilima Zakona o upravnom postupku.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1775/18 od 8. aprila 2020. godine, stav 28, postupak pred Regulatornom agencijom za komunikacije, „krivična“ optužba

U konkretnom slučaju osporena rješenja (kojim je prvobitno usvojeni apelantov prijedlog za povrat u prijašnje stanje odbijen i ostavljen na snazi prekršajni nalog kojim je utvrđena njegova prekršajna odgovornost) donesena su nakon što je apelantov prijedlog za povrat u prijašnje stanje rješenjem redovnog suda već bio usvojen kao osnovan. Dakle, radilo se o novom postupku koji je bio vezan za odlučivanje o postojanju prekršaja i apelantove prekršajne odgovornosti (vidi, mutatis mutandis, Evropski sud, Löffler protiv Austrije, presuda od 3. oktobra 2000. godine, st. 18. i 19). Slijedeći navedeno, Ustavni sud zaključuje da je u okolnostima konkretnog slučaja krivični aspekt člana 6. stav 1. Evropske konvencije primjenjiv.  
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4328/21 od 3. novembra 2020. godine, st. 48−57, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovineˮ broj 70/21, prekršajni postupak, povrat u prijašnje stanje