Ustavni sud zapaža da iz obrazloženja osporene presude Vrhovnog suda proizlazi da je Vrhovni sud zapravo ocijenio da je pravo na „dom" tužene u smislu člana 8. Evropske konvencije, koje je tužena (koja je imala 82 godine) ostvarila živeći u predmetnom stanu u periodu dužem od trideset godina, u konkretnom slučaju značajnije od prava na imovinu apelantica iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju, koje stan nisu koristile za stanovanje, odnosno koje već imaju svoj dom. Shodno navedenom, Ustavni sud smatra da je u konkretnom slučaju osporena odluka donesena u skladu s javnim interesom, a to je zaštita prava i sloboda drugih, odnosno u ovom slučaju prava na „dom" tužene i da je u konkretnom slučaju uspostavljena pravična ravnoteža između zaštite prava apelantica na imovinu i općeg interesa, jer u ovoj situaciji na apelantice nije stavljen neprimjeren teret radi ostvarivanja zakonitog cilja, pogotovo imajući u vidu činjenicu da se u konkretnom slučaju radilo o pravu tužene koje se nije moglo prenijeti na drugo lice i o tuženoj kao licu starije životne dobi, koja je više od 30 godine živjela u predmetnom stanu, koja je naposljetku i umrla prije nego što je osporena presuda mogla da bude i izvršena. Imajući u vidu sve navedeno, Ustavni sud zaključuje da u konkretnom slučaju nema kršenja prava na imovinu apelantica iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1371/12 od 10. novembra 2015. godine, stav 32, predaja stana u posjed, vanbračna zajednica, nema povrede člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju ni člana II/3.k) Ustava BiH

U okolnostima konkretnog slučaja visina troškova postupka, kako je određena odlukom o troškovima postupka, predstavlja pretjeran teret za apelante, zbog kojeg je narušen balans između javnog interesa koji se želi postići uspostavljanjem pravila o naknadi štete i prava apelanta.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-579/12 od 27. novembra 2015. godine, stav 121, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 2/16, naknada nematerijalne štete, troškovi postupka, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud ukazuje na nesporne činjenice iz kojih proizlazi da je apelant predmetni stan koristio u svojstvu nosioca stanarskog prava od 1975. godine do izbijanja ratnih dejstava u BiH na osnovu rješenja Saveznog sekretarijata za narodnu odbranu, da je po okončanju rata u svojstvu nosioca stanarskog prava zatražio i ostvario povrat stana putem općine koja je donijela Rješenje broj 04/23-1 J 43/2 od 5. aprila 2000. godine i da je putem općinskog organa u posjed stana uveden 14. juna 2000. godine. Iz navedenog proizlazi da je apelant sva prava u vezi s povratom stana (potvrđivanje da je nosilac stanarskog prava i da ima pravo na povrat, kao i uvođenje u posjed na predmetnom stanu) ostvario putem općine. U vezi s ključnim pitanjem koje se tiče blagovremenosti podnošenja zahtjeva za kupovinu stana i u vezi s tim nadležnosti i procedure za rješavanje o zahtjevu, Ustavni sud, prije svega, ukazuje na nespornu činjenicu za redovne sudove na sve tri instance koja se tiče roka u kojem je apelant mogao da podnese zahtjev za kupovinu stana, a to je 24. juli 2002. godine (godina dana od stupanja na pravnu snagu Zakona o prodaji), koji datum je nakon svih modifikacija člana 8a. Zakona o prodaji za apelanta, kako su konstatirala sva tri suda, u relevantnom periodu najpovoljniji. Također je nesporno da je apelant podnio dva zahtjeva za kupovinu stana, i to prvi 14. marta 2002. godine općini, a drugi 28. decembra 2005. godine tuženoj. U vezi s tim, Ustavni sud ukazuje na odredbe Zakona o otkupu stanova prema kojima je bitno iskazivanje namjere nosilaca stanarskog prava da žele da otkupe stan, nakon čega se pokreće procedura kupoprodaje. Istina, zakonom je utvrđen prekluzivni rok za iskazivanje ove namjere. U konkretnom slučaju apelant je nesporno blagovremeno iskazao namjeru da stan otkupi, ali je njegova namjera u okviru prekluzivnog zakonskog roka bila usmjerena prema nenadležnom organu. U vezi s tim, ne mogu se zanemariti relevantne odredbe ZUP-a i činjenica da općina, kao organ vlasti koji građanima pruža svaki realni oblik zaštite njihovih prava i interesa, nakon prijema apelantovog zahtjeva za koji nije bila nadležna, nije postupila u okviru svoje zakonske obaveze iz člana 65. st. 3. ili 4. ZUP-a. Naime, iz navedene zakonske odredbe nesumnjivo i jasno proizlazi obaveza općinskog organa da se u slučaju prijema zahtjeva za koji nije nadležan proglasi nenadležnim i o tome obavijesti stranku ili pak da bez odlaganja zahtjev proslijedi nadležnom organu. Budući da u konkretnom slučaju općina nije postupila ni na jedan od prethodno opisanih načina, Ustavni sud smatra da je na apelanta radi ostvarenja zakonitog cilja stavljen neprimjeren (prevelik) teret, odnosno da nije uspostavljena pravična ravnoteža između zaštite apelantovog prava na imovinu i zahtjeva javnog interesa, zbog čega Ustavni sud zaključuje da je osporenim presudama povrijeđeno apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2376/12 od 8. decembra 2015. godine, stav 42, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 6/16, blagovremenost zahtjeva za otkup stana, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud je zaključio da je povrijeđen član II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i član 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer je u konkretnom slučaju došlo do neproporcionalnog miješanja u apelantovu imovinu, uslijed čega apelant, ukidanjem prava na penziju, kao i vraćanjem do sada isplaćenih iznosa po osnovu penzije, mora da snosi pretjeran teret koji narušava pravičan balans između apelantovog interesa i javnog interesa.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4218/12 od 6. aprila 2016. godine, stav 42, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 36/16, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud smatra da je zakonodavac time što je članom 97. Zakona o prekršajima odredio rok od šest mjeseci od pravomoćnosti prekršajnog rješenja za podnošenje zahtjeva za ponavljanje prekršajnog postupka zbog razloga predviđenih članom 96. st. 5. i 6. istog zakona posredno odredio i rok u kojem su redovni sudovi, a nakon njih i Ustavni sud (pa i Evropski sud), dužni da donesu svoje odluke koje bi mogle utjecati na drugačije rješavanje prekršajnog postupka. Pri tome, evidentno, nije vođeno računa o realnom stanju u pravosuđu i situaciji kada su redovni sudovi pretrpani predmetima, zbog čega je nerealno očekivanje zakonodavca da se sudski (ili upravni) postupak okonča u tako izuzetno kratkom roku. Ustavni sud zbog navedenog smatra da takvim zakonskim rješenjem nije uspostavljena pravična ravnoteža između javnih interesa koji se štite relevantnim zakonima (u ovom slučaju Zakonom o prekršajima) i interesa pojedinaca za zaštitu njihovih prava koja su zagarantirana odgovarajućim instrumentima za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-879/14 od 22. decembra 2016. godine, stav 37, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 10/17, kvalitet zakona, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Osporenim odlukama, kojima je apelantu prestalo pravo ratnog vojnog invalida jer je pravomoćnom sudskom presudom osuđen za izvršenje teškog krivičnog djela protiv čovječnosti i međunarodnog prava – krivičnog djela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva, nije došlo do povrede prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer je miješanje u apelantovo pravo na imovinu bilo u skladu sa zakonom, slijedilo je legitiman cilj i razuman odnos „proporcionalnosti" između upotrijebljenih sredstava i cilja koji se želi ostvariti.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-668/15 od 22. marta 2018. godine, stav 53, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 24/18, upravni spor, nema povrede člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju ni člana II/3.k) Ustava BiH

Miješanje u apelanticino pravo na mirno uživanje imovine, iako zasnovano na zakonu i u službi legitimnog cilja, na apelanticu stavlja pretjeran teret koji ne može da se opravda njenim propustom da se prije pokretanja izvršnog postupka (protiv izvršenika koji je u trenutku pokretanja izvršnog postupka bio upisan kao vlasnik) i uknjiži kao vlasnik predmetnog stana s obzirom na činjenicu da je prije pokretanja izvršnog postupka, zaključivanjem ugovora s izvršenikom kojem je u cjelini isplatila kupoprodajnu cijenu na predmetnom stanu, stekla pravo na posjed i pravo da se uknjiži kao njegov vlasnik, a ta prava nisu prestala ni uknjižbom rješenja o izvršenju, niti je uknjižba rješenja o izvršenju, kako je utvrđeno pravomoćnom presudom, bila prepreka da apelantica na osnovu valjanog ugovora zaključenog s izvršenikom stekne pravo vlasništva na predmetnom stanu i pravo da se uknjiži kao vlasnik.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2326/18 od 17. jula 2018. godine, stav 85, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 55/18, izvršni postupak, vanknjižno vlasništvo, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

(Pogledati i predmet broj AP-2684/18 od 6. decembra 2018. godine u kojem Ustavni sud u okolnostima konkretnog slučaja nije mogao da zaključi da je miješanjem u apelantovo pravo na imovinu stavljen pretjeran teret koji bi mogao da se opravda apelantovim propustom da se prije pokretanja izvršnog postupka i uknjiži kao vlasnik predmetnih nekretnina s obzirom na apelantovu potpunu pasivnost u vezi s preduzimanjem bilo kakvih procesnih radnji s ciljem uknjižbe njegovog prava na predmetnoj nekretnini, na koji način bi provođenje izvršenja na nekretnini bilo onemogućeno)

Ustavni sud zaključuje da nema kršenja prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada je osporenim odlukama kojima je pokrenut postupak prinudne naplate neplaćenih poreznih obaveza predmetnog preduzeća iz imovine apelanta kao direktora tog preduzeća, u smislu relevantnih odredbi Zakona o Poreznoj upravi, miješanje u apelantovo pravo na imovinu bilo zakonito i zadovoljava načelo proporcionalnosti miješanja, odnosno uspostavlja balans između apelantovog i javnog interesa, tj. legitimnog cilja pravilnog funkcioniranja sistema naplate poreza, jer izbor metoda pomoću kojih se kontroliraju zakonitost i pravilnost uplate poreza spada u tzv. polje slobodne procjene svake države, a apelant je propustio da podnese žalbu protiv rješenja koje je predstavljalo osnov za pokretanje predmetnog postupka prinudne naplate.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-5187/17 od 30. oktobra 2019. godine, stav 47, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 76/19, postupak prinudne naplate radi izmirenja neuplaćenih poreznih obaveza, nema povrede člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju ni člana II/3.k) Ustava BiH

Prekršeno je apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju u situaciji kada se odlukama redovnih sudova kojim je apelant obavezan na naplatu fiksnih troškova grijanja, nakon što je njegov stan isključen iz sistema centralnog grijanja, ne postiže pravična ravnoteža između zahtjeva općeg interesa zajednice i zaštite osnovnih prava pojedinaca, s obzirom na to da apelant mora snositi „poseban i pretjeran teret“ održavanja i funkcioniranja takvog sistema grijanja.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4163/20 od 2. novembra 2022. godine, stav 57, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 77/22, postupak naplate fiksnih troškova grijanja nakon isključenja iz sistema centralnog grijanja

Došlo je do povrede apelantovog prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada je odbijen apelantov zahtjev za isplatu zakonskih zateznih kamata na iznos novca koji je oduzet od apelanta i koji je sud zadržao u periodu od 13 godina, iako ga je nadležno tužilaštvo obavijestilo da taj novac neće koristiti kao dokaz u krivičnom postupku protiv apelanta. Ustavni sud smatra da takva odluka ne zadovoljava princip proporcionalnosti u smislu člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-75/21 od 1. i 2. decembra 2022. godine, stav 48, postupak naknade štete i otklanjanje štetnih posljedica proisteklih privremenim oduzimanjem novčanih sredstava u krivičnom postupku vođenom protiv apelanta

Postoji povreda prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada, u okolnostima konkretnog slučaja, miješanje u apelantovo pravo na imovinu, iako zakonito i u službi legitimnog cilja, za apelanta rezultira pretjeranim teretom koji se ne može opravdati legitimnim ciljem u čijoj je službi, posebno imajući u vidu da je radi naplate apelantovog duga od 94.944,96 KM s kamatama i troškovima postupka osporenim zaključkom o prodaji nekretnina određena prodaja tri apelantove nekretnine, procijenjene vrijednosti od 2.232.233,37 KM, pri čemu je Općinski sud propustio razmotriti je li izvršenje moguće provesti i drugačijom, pogodnijom i manje teretnom mjerom.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4204/22 od 23. marta 2023. godine, stav 34, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 31/23, prinudna prodaja nekretnina

U postupku u kojem je produžena privremena mjera osiguranja, i to zabrana otuđenja i opterećenja nekretnina ili stvarnih prava na nekretninama, nije došlo do kršenja prava apelantice iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer je miješanje u apelanticinu imovinu bilo zakonito i imalo legitiman cilj, te postoji pravična ravnoteža između cilja kojem se teži i apelanticinog prava na imovinu. Ustavni sud također zapaža da su sudovi utvrdili, a da je to navedeno i u odgovoru Tužilaštva, da je apelantica u bjekstvu već šest godina, da je protiv nje Interpol izdao crvenu potjernicu, kao i da suđenje nikada nije ni počelo upravo zato što je nedostupna i krije se. Ustavni sud ukazuje da se apelantica u odnosu na ove navode nije izjasnila niti ih je osporila, odnosno da nije ni pokušala objasniti zbog čega ne pristupa suđenju i tako omogući vođenje postupka, što bi eventualno skratilo i trajanje privremenih mjera osiguranja. Osim toga, apelantica ne ukazuje niti je ponudila bilo kakve dokaze da od same mjere osiguranja trpi bilo kakvu štetu. Zbog toga, Ustavni sud smatra da je neupitna potreba države da osporenim mjerama „kontrolira“ apelanticinu imovinu, naročito u situaciji kada je postupak još u početnoj fazi, odnosno kada je optužnica potvrđena te očigledno predstoji složen dokazni postupak, a apelantica je u bjekstvu. Na osnovu navedenog, Ustavni sud smatra da je redovni sud pravilno utvrdio da na apelanticu nije stavljen pretjeran teret, a obrazloženje koje je o tome dato Ustavni sud smatra sasvim jasnim i opravdanim. Zbog toga Ustavni sud smatra da je miješanje u apelanticinu imovinu bilo proporcionalno.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4558/22 od 23. marta 2023. godine, st. 25. i 28, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 31/23

Postoji povreda prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer nije postignuta pravična ravnoteža između zaštite apelantove imovine i zahtjeva javnog interesa u situaciji kada apelantu nije vraćen depozit koji je on uplatio u izvršnom postupku zato što je nad bankom kod koje se vodi račun na koji je taj depozit uplaćen otvoren stečajni postupak, iako je nalog za vraćanje sud donio skoro godinu dana prije otvaranja stečajnog postupka, a apelantu nije osigurana bilo kakva pravna zaštita.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2914/21 od 13. jula 2023. godine, stav 29, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 76/19, novac uplaćen za stan na javnoj licitaciji nikada nije vraćen apelantu, a u posjed stana nikada nije ušao, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH