Ustavni sud zaključuje da ne postoji povreda prava apelanta Zeničko-dobojskog kantona i Kantona Sarajevo na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine kada su redovni sudovi uzeli u obzir sve relevantne okolnosti konkretnih slučajeva, utvrdili relevantno činjenično stanje, te dali jasno i precizno obrazloženje zašto se na potraživanja tužilaca iz radnog odnosa, nastala nakon 8. septembra 2005. godine, kao povoljnijeg propisa za zaposlenike imaju primijeniti relevantne odredbe Granskog kolektivnog ugovora iz 2000. godine koji je još uvijek na snazi, a ne odredbe novog Općeg kolektivnog ugovora od 8. septembra 2005. godine.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3417/08 od 15. maja 2012. godine, stav 72, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 44/12, prava iz radnog odnosa, primjena Granskog i Općeg kolektivnog ugovora, nema povrede člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine

Ustavni sud zaključuje da je osporenim rješenjima redovnih sudova povrijeđeno apelantovo pravo na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije u vezi s principom vladavine prava iz člana I/2. Ustava Bosne i Hercegovine, jer u situaciji kada je zakonska odredba koja se odnosi na zamjenu kazne zatvora nejasna i kada rezultira različitim tumačenjem i primjenom, ovu zakonsku odredbu nije tumačio i primijenio u korist stranke koja je u pitanju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2809/12 od 24. maja 2013. godine, stav 42, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 77/13, zamjena kazne zatvora novčanom, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da je u predmetnom postupku povrijeđeno apelantovo pravo iz člana 6. stav 1. Evropske konvencije kada Vrhovni sud nije dao argumentiran odgovor na to zašto nije povrijeđen princip reformatio in peius u situaciji kada je optužnica izmijenjena tako da su dodani elementi u činjeničnom opisu koji čine krivično djelo za koje je apelant optužen, a prvobitna optužnica po kojoj je donesena prvostepena presuda, koja je ukinuta po žalbi odbrane, nije sadržavala te iste elemente u činjeničnom opisu.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1165/10 od 22. oktobra 2013. godine, stav 44, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 88/13, krivični postupak, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da je povrijeđeno pravo na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. st. 1. i 3. tačka d) Evropske konvencije kada se osporena presuda kojom je apelant proglašen krivim da je počinio krivično djelo teške krađe zasniva u odlučujućoj mjeri na iskazima drugih saoptuženih iz istrage, koji su na glavnoj raspravi iskoristili zakonsko pravo da ne odgovaraju na pitanja, zbog čega apelant nije imao priliku u bilo kojoj fazi postupka dovesti u pitanje njihove izjave, koje su bile od odlučne važnosti za njegovu osudu, a iz obrazloženja presude proizlazi da nema drugih dokaza o apelantovoj krivici.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2140/12 od 15. aprila 2015. godine, stav 47, krivični postupak, presuda se u odlučujućoj mjeri bazira na iskazima saoptuženih koji su se branili šutnjom, utvrđena povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH

U konkretnom slučaju radi se o pravnom pitanju koje se tiče postupka izvršenja na osnovu mjenice kao vjerodostojne isprave koji je u FBiH na jedinstven način reguliran Zakonom o izvršnom postupku. Iz dijela ove odluke označenog kao Zakonska rješenja i sudska praksa u BiH i uporednom pravu nedvosmisleno proizlazi da se radi o pitanju čije razrješenje zahtijeva tumačenja i primjene materijalnih i procesnih zakona, a što je, prije svega, zadatak redovnih sudova. Također, iz ovog dijela odluke proizlazi da u razrješenju konkretnog pitanja, tj. da li mjenica s klauzulom „bez protesta", da bi bila vjerodostojna isprava, mora biti protestirana, ne postoji jedinstven stav ni u sudskoj praksi, kao ni u pravnoj literaturi, odnosno da su pitanje protesta kod mjenice i njegov učinak predmet daljnjih reguliranja i pojašnjenja i u međunarodnom pravu. U tom smislu teško bi se moglo govoriti o očiglednoj proizvoljnosti koja bi bila povod da se Ustavni sud upusti u preispitivanje načina na koji su u konkretnom slučaju redovni sudovi tumačili i primijenili član 29. Zakona o izvršnom postupku i, u vezi s tim, član 47. Zakona o mjenici. Ovo tim prije što je Ustavni sud, ispitujući identične navode istog apelanta o proizvoljnom tumačenju i primjeni prava u istoj činjeničnoj i pravnoj situaciji, već zaključio da su redovni sudovi dali detaljne, jasne i precizne razloge za svoja odlučenja, te da primjena relevantnih zakonskih odredaba u bilo kojem dijelu nije bila proizvoljna. Najzad, u situaciji kada je u međuvremenu u postupku pred redovnim sudovima osiguran mehanizam za otklanjanje problema neusaglašenih sudskih odluka o istom ili sličnom činjeničnom i pravnom pitanju, a što su i okolnosti konkretnog slučaja, intervencijom u konkretnom slučaju Ustavni sud bi preuzeo ulogu redovnog suda i prejudicirao eventualno rješenje spornog pravnog pitanja kroz novouspostavljeni mehanizam, čime bi lišio smisla i svrhe njegovo postojanje u domaćem pravnom sistemu. Takav pristup bi bio suprotan i već iskazanom stavu Ustavnog suda u vezi sa značajem mehanizma za prevazilaženje nesaglasnosti.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-760/13 od 30. septembra 2016. godine, st. 44. i 45, izvršni postupak, mjenica bez protesta, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da ne postoji povreda prava iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije kada redovni sudovi zaključak o apelantovoj krivici i kazni nisu zasnivali na dokazima koji su pribavljeni povredom člana II/3.b) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 3. Evropske konvencije, te kada u okolnostima konkretnog slučaja ne postoji ništa što bi uputilo na zaključak da je povrijeđeno apelantovo pravo na odbranu, odnosno da postupak, sagledan u cjelini, nije bio pravičan.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3840/13 od 26. oktobra 2016. godine, stav 86, krivični postupak, nema povrede člana 6. Evropske konvencije ni člana II/3.e) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da postoji povreda prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije zato što je presudu donio sudija pred kojim nije izveden niti jedan dokaz, a nije vidljivo da su preduzimane mjere organiziranjem ponovnog saslušanja relevantnih argumenata kako bi sudija koji je donio odluku imao odgovarajuće shvatanje dokaza i argumenata, odnosno zato što nije ispoštovan princip neposrednosti kao važne garancije pravičnosti postupka.

Postoji kršenje apelantovog prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. Evropske konvencije i prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer sudovi nisu ocijenili kao relevantnu činjenicu da je tužena trajno oduzela apelantovu imovinu, odnosno sporno vozilo, odnosno da je raspolagala spornim vozilom bez sudske odluke (optužba protiv apelanta odbijena, a nisu postojale bilo kakve okolnosti koje bi ukazivale da su ispunjeni uvjeti za zadržavanje spornog vozila).
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4183/13 od 1. decembra 2016. godine, stav 52, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 3/17, parnični postupak u kojem je apelant tražio povrat spornog vozila i naknadu protivvrijednosti spornog vozila, princip neposrednosti, povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Apelant najprije tvrdi da je postupak, nakon što je Ustavni sud ukinuo odluku Suda BiH i predmet vratio na ponovno odlučivanje, trebalo da bude vraćen u fazu nakon potvrđivanja optužnice, te da je propustom da to i učini Sud BiH povrijedio pravo na efektivni pravni lijek, pa mu uskratio mogućnost da iznosi i predlaže nove dokaze. „Ustavni sud zapaža da iz obrazloženja osporene presude Suda BiH proizlazi da je taj sud, slijedom stava da je nakon odluke Ustavnog suda kojom je ukinuta presuda kojom je odlučeno o apelantovoj žalbi postupak ponovno vraćen u fazu odlučivanja o žalbi, zaključio da je njegova obaveza da u ovom postupku otkloni povredu konstatiranu u presudi Ustavnog suda s obzirom na to da je utvrđeno da je u konkretnom slučaju retroaktivna primjena KZBiH bila na apelantovu štetu u pogledu izricanja kazne. Nadalje, ukazano je da, iako apelantova krivica nije bila predmet razmatranja odluke Ustavnog suda, iznesena je i analiza dokazanosti bitnih činjenica na kojim se zasniva zaključak o apelantovoj krivici, pa je na tako utvrđeno činjenično stanje primijenjen krivični zakon koji je važio u vrijeme počinjenja krivičnog djela, tj. KZSFRJ. U vezi s tim, Ustavni sud zapaža da apelant u apelaciji ne osporava i ne tvrdi da u osporenoj presudi Suda BiH nisu ispitani njegovi žalbeni navodi, te ne dovodi u pitanje razloge i obrazloženja iz osporene presude, izuzev u dijelu koji se tiče zaključka Suda BiH da mu je bilo osigurano efektivno učestvovanje u postupku koji je vođen protiv njega. Najzad, apelant ne navodi koje dokaze mu je bilo onemogućeno da predlaže i provodi u prilog svojoj odbrani, a iz obrazloženja osporene presude proizlazi, što apelant i ne osporava, da je drugostepeno vijeće prihvatilo i ocijenilo dokaze, medicinsku dokumentaciju, koju je predočio na sjednici vijeća a koja se ticala njegovog hendikepa, oštećenja sluha. Stoga, sama činjenica da je apelant nezadovoljan zaključkom Suda BiH da mu je omogućeno da efektivno učestvuje u postupku ne dovodi u pitanje postojanje efektivnog pravnog lijeka, odnosno u okolnostima konkretnog slučaja ni mogućnost da se u postupku povodom žalbe predlažu i provode i novi dokazi".
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-875/14 od 15. februara 2017. godine, st. 47–53, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 19/17, krivični postupak, ratni zločin, postupak koji je uslijedio nakon što je Ustavni sud ukinuo odluku Suda BiH i predmet vratio na ponovni postupak, nema povrede člana 6. Evropske konvencije, člana II/3.e) Ustava BiH ni člana 7. Evropske konvencije

Ustavni sud zaključuje da postoji povreda prava iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije kada apelant prilikom ispitivanja u Tužilaštvu BiH nije bio, u skladu s izričitim odredbama člana 6. i člana 78. stav 2. tačka c) ZKPBiH, upoznat sa svim djelima koja mu se stavljaju na teret, niti poučen o pravima koja ima, čime je izostala tužiočeva obaveza da upozna osumnjičenog apelanta s predmetnom optužbom, te kada je takav apelantov iskaz, dat u istrazi, korišten kao dokaz na glavnom pretresu, što je dovelo u sumnju proces odlučivanja i pravičnost postupka u cjelini u svjetlu općih garancija prava na pravično suđenje iz člana 6. stav 1. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-865/16 od 7. marta 2017. godine, stav 53, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 25/17, krivični postupak, povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da postoji povreda principa pravne sigurnosti kao jednog od osnovnih vidova vladavine prava u okviru prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije u situaciji kada je sud, koji je pri tome bio i sud posljednje instance protiv čije odluke nije postojao efikasan pravni lijek propisan zakonom za odlučivanje o konkretnom pitanju, u slučaju koji se zasniva na istom ili sličnom činjeničnom i pravnom osnovu donio odluku potpuno suprotnu dugogodišnjoj ustanovljenoj sudskoj praksi, a da za to nije dao objektivno i razumno obrazloženje, a pri tome mehanizam koji bi osigurao konzistentnost u odlučivanju nije bio djelotvoran.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4582/16 od 6. decembra 2018. godine, stav 41, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 2/19, isplata jubilarne nagrade, povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH

Ustavni sud je u Odluci broj AP-2763/09 utvrdio povredu prava na imovinu te se stoga apelantima mora nadoknaditi šteta koja je prouzrokovana uništenjem njihove imovine. S tim ciljem Ustavni sud je ukinuo sve osporene presude (Vrhovnog, Okružnog i Osnovnog suda) i predmet vratio Osnovnom sudu koji je bio dužan donijeti novu odluku kojom će odlučiti isključivo o visini naknade štete koju treba isplatiti apelantima, s obzirom na to da je Ustavni sud već utvrdio da se apelantima mora nadoknaditi šteta koja je prouzrokovana uništenjem njihove imovine. Imajući u vidu odredbu člana II/2. Ustava Bosne i Hercegovine kojom je propisano da se „prava i slobode predviđene Evropskom konvencijom i njenim protokolima direktno primjenjuju u Bosni i Hercegovini i imaju prioritet nad svim ostalim zakonima, Ustavni sud smatra da su Okružni sud, a zatim i Vrhovni sud (u ponovnom postupku) očigledno ignorirali odluku Ustavnog suda u kontekstu standarda pozitivne obaveze vezane za provođenje istrage i u vezi s tim nalogom datim u izreci odluke Ustavnog suda kojim se predmet vraća Osnovnom sudu „koji je dužan da donese novu odluku kojom će odlučiti o visini naknade štete koju treba isplatiti apelantima.“ Ustavni sud zaključuje da je došlo do kršenja prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije i prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3559/18 od 24. septembra 2020. godine, st. 52−56, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 64/20, naknada štete za kuću porušenu u ratu, povreda člana 6. Evropske konvencije i člana II/3.e) Ustava BiH, te člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju

Prekršeno je apelantovo pravo na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije u situaciji kada su redovni sudovi iskazali pretjerani formalizam u primjeni odredbe člana 4. u vezi sa članom 170. stav 1. ZOR-a utvrdivši da su se ostvarili svi elementi bića prekršaja koji je apelantu stavljen na teret, čime je narušena suština apelantovog prava na pravično suđenje. Također, prekršeno je apelantovo pravo iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6. stav 1. Evropske konvencije jer su redovni sudovi arbitrarno tumačili obaveze BiH i njenih organa prema Konvenciji Međunarodne organizacije rada broj 181.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-809/19 od 10. novembra 2020. godine, stav 50, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 79/20, prekršajni postupak, ustupanje radnika, Konvencija Međunarodne organizacije rada broj 181.

Postoji kršenje prava na pravično suđenje iz člana II/3.e) Ustava Bosne i Hercegovine kada je nakon donošenja osporene odluke Vrhovnog suda kojom je odbijen protutužbeni zahtjev apelantice (Federacija BiH) za predaju predmetnog stana u posjed donesena odluka Vrhovnog suda kojom je konačno usvojen tužiteljicin tužbeni zahtjev za isplatu kompenzacije za oduzeto predratno stanarsko pravo na istom stanu (u čijem posjedu se tužiteljica nalazi). Stoga, relevantne okolnosti konkretnog slučaja ukazuju da predmetni postupak, kada se sagleda u cjelini, nije bio pravičan jer je vođen na apelanticinu štetu.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-837/20 od 16. decembra 2021. godine, stav 59, stan JNA